“خود”؛ زنان بدسرپرست هنگام روایت تجربه خود «بدهکار» می شوند!

به گزارش ایسنا، «م» از همان سال های اولیه دانشجویی و زمانی که شاید 18 یا 19 ساله بود، می گوید دوست داشت دست در جیبش باشد و به دنبال کار پاره وقت بوده است. مردم فکر می کنند تنها زنانی که کمی آزادتر هستند در معرض آزار و اذیت مردان قرار می گیرند، در حالی که من حجاب دارم و در محیط های اجتماعی مورد خشونت کلامی و رفتاری و آزار مردان قرار گرفته ام.

به یاد دارم وقتی برای کاری به یک شرکت بیمه رفتم، صاحب شرکت به بهانه های مختلف مصاحبه شغلی را به تعویق انداخت تا همه مراجعین بروند و در حالی که کسی نبود مرا برای مصاحبه به اتاقش فرا خواند. اتاق.اتاق.شرکت به جز من و او. “اگرچه او از خشونت فیزیکی استفاده نمی کرد، اما حرف هایش از همان ابتدا مرا آزار می داد.”

در برگه مشخصات نوشتم که مجرد هستم و حتی کارت شناسایی خود را ارائه کردم اما او دوباره از من پرسید مطمئنی مجردی؟

گفتم آره و با لحنی که بیشتر ناامنم می کرد ادامه داد: یعنی نامزد نداری یا رابطه عاطفی نداشتی و با کسی آشنا نشدی؟ وقتی مکالمه به آن نقطه رسید، پرسیدم: “چرا این سوالات را می پرسی؟ آیا این روی روند کار من در این شرکت تأثیر می گذارد؟” باید جزئیات زندگی شخصی خود را بدانند.» او این را گفت و شروع کرد به پرسیدن سؤالات شخصی مانند «آیا برادر داری؟»، «طنز و می توانی به زودی صمیمی شوی؟»

رفتارهای آزاردهنده در پوشش “محترمانه”.

یادم می آید یکی از اساتیدم به بهانه های مختلف و با الفاظ مودبانه و محترمانه بیرون از کلاس مرا به یک محیط غیر دانشگاهی مثل دفترش یا رستوران و کافه به بهانه کلاس و نمره دعوت می کرد. می گفت می خواهم در مورد نمراتش صحبت کنم… هر بار می گفت با من راحت باش، از من خجالت نکش، من به شاگردانم نزدیکم. وی ابراز امیدواری کرد که گفتگوی تصویری داشته باشیم. “این رفتارها ممکن است در ظاهر بسیار مؤدبانه و محترمانه به نظر برسد، اما به نظر من اوج آزار و اذیت تلقی می شد و همین ظاهر مودبانه بود که اثبات را برای این شخص سخت تر کرد. آزار و اذیت. در صورت پردازش».

م که معتقد است هنوز روایت زنانی که از تجربیات خشونت‌شان مورد تجاوز قرار گرفته‌اند در جامعه وجود ندارد، توضیح داد: به کسی نگفتم. در واقع، نمی‌توانم بگویم، زیرا وقتی جریان تنظیم شد، شما متهم می‌شوید که «حتماً به مرد باغ سبز نشان داده‌ای که این اتفاق افتاده است» یا «اگر اوضاع به همان اندازه کسل‌کننده بود، چرا از همان ابتدا به این رفتار پی ببرید؟” “آیا صاحب کسب و کار یا معلم مشکوکی شده اید؟ آیا این ماجرا را پیگیری نکرده اید؟” سکوت کردم چون می دانستم مدیون خودم هستم، چون می دانستم دستم بند نیست و اگر بخواهم شکایت کنم، بر اساس کدام ماده قانونی می توانم رفتار محترمانه اما آزاردهنده معلم یا خشونت خشونت آمیز و کلمات مزاحم مالک را ثابت کنم. از من شکایت کنید که شرکت هر لحظه آن را کاهش می دهد. از سوی دیگر، حتی اگر ثابت شد، به دلیل طولانی شدن پروسه شکایت، به اصطلاح «درجه پس از مرگ سهراب» بود و من ماندم و آبرو ثابت نشد و مزاحمت ثابت نشد.

همچنان آثار آزار و اذیت محترمانه برای م. لحن نامطمئن، استفاده از برخی کلمات و تلفظ مطالبی که نباید در حضور زن گفته شود و احساس صمیمیت بیش از حد از رفتارهای ناایمن برخی است. همکاران مردانی که در هیچ ماده قانونی جرم انگاری نشده اند و نمی توان آنها را مقصر دانست. او با آن مخالف بود، چون تا دهانت را باز کنی می گویند به خودت شک داری؟

برای حفظ کارم سکوت کردم

ماجرای «ر» 25 ساله متاهل و بازدیدکننده از شرکت خصوصی متفاوت است: «به تناسب کارم باید با مدیر فروشگاه های زیادی در ارتباط باشم، بارها پیش آمده که مدیر سالنی با وجود اینکه می داند متاهل است و متاهل است و یک پسر بزرگ دارد، دست به کارهای غیرعادی می زند. با من شوخی می کند و وقتی اعتراض می کنم می گوید: «چرا این کار را به عهده گرفتی؟ شوخی کردم، من با همه اینطور هستم، نه فقط با شما.” و این در نهایت در روند انجام کار من اختلال ایجاد می کند، بنابراین باید با اراده او برای حفظ شغلم پیش بروم. “باید صبور باشم. بنابراین من شغلم را از دست ندهم.”

صدای دویدن پاهایم و اشکی که به خانه آمدم را فراموش نمی کنم

او زنی 48 ساله است که مصاحبه شغلی برای او تبدیل به یک تجربه خشونت آمیز شده است:“یک اس ام اس دریافت کردم که می گفت منشی را در دفتر حقوقی استخدام می کنند تا به تلفن ها پاسخ دهد. به آدرس مراجعه کردم. دفتر حقوقی او در یک ساختمان مسکونی نزدیک یک دادگاه بود. وقتی وارد شدم، او در را قفل کرد و در را گرفت. کلید آشپزخانه اینجا بود که نگران شدم او شروع به گفتن کلماتی کرد که با شنیدن آنها به اصل ماجرا پی بردم که استخدام منشی بهانه است و هدف چیز دیگری است من عمداً اینطور عمل کردم. که او از نگرش مثبت من نسبت به خواسته هایش راحت شود. منتظر فرصتی بودم تا کلید در را بگیرم و از ساختمان فرار کنم. همینطور بود که وقتی او برای آوردن کیفش به اتاق خواب رفت، از دفتر دویدم بیرون. “هیچ وقت صدای دویدن پاهایم و اشکی که وقتی به خانه ریختم را فراموش نمی کنم.”

به گزارش ایسنا، قانون فعلی برخی از رفتارها و آزار و اذیت زنان را جرم انگاری نمی کند و این بی توجهی به زنان خشن، سکوت راویان را تشدید می کند و قلدرها صریح تر می شوند.

از یک سو، برای جلوگیری از وقوع خشونت جنسیتی که با وجود شیوع بالای این جنسیت، همیشه توسط زنان انجام نمی‌شود، بلکه گاهی از سوی مردان، گاهی از سوی نوجوانان و کودکان، اقدامات بازدارنده‌ای در قوانین موجود است. که موارد خشونت علیه زنان و سایر افراد جامعه تعریف و جرم انگاری روشنی دارد، وجود قانون جامع در این زمینه حائز اهمیت است.

اما روایات فوق از زنان علیرغم وعده بررسی لایحه «حفظ حیثیت و حمایت از زنان در برابر خشونت» در جلسه علنی است. پس از تعطیلات نوروز و با آغاز سال 1401 ههنوز در مجلس شورای اسلامی است و به دادگاه نرسیده است.

انتظار می رود نمایندگان مجلس شورای اسلامی به عهد خود عمل کنند و در بررسی و تصویب لایحه ای که نزدیک به 10 سال پیش تدوین شده و هنوز به تصویب نرسیده است، تاخیری نداشته باشند.

خشونت مبتنی بر قدرت است

زهرا نژاد بهرام، فعال زنان این سیاستمدار با بیان اینکه بر اساس یک مقوله خشونت را می توان به دو دسته آگاهانه و عمدی یا عمدی یا ناخودآگاه و غیرعمدی تقسیم کرد، گفت: جامعه بشری اگرچه قرن هاست که مرحله ابتدایی را پشت سر گذاشته است، اما به تمدن بشری نزدیک شده است و مردم یاد می گیرند که زندگی کنند. با هم بدون توجه به تفاوت ها، اما همچنان شاهد خشونت جنسیتی در بخش های مختلف جامعه هستیم.

وی در ادامه با بیان اینکه استفاده از قدرت، سرکوب و اجبار افراد به انجام کاری جزء ماهیت خشونت است و در واقع خشونت مبتنی بر قدرت است، ادامه داد: خشونت جنسیتی خشونت علیه یک جنس و به طور کلی علیه زنان ساخته شده است. اکثر قربانیان خشونت جنسی اعم از کلامی، رفتاری یا جنسی زنان هستند و بیش از 90 درصد از محکومان خشونت جنسی در جامعه مرد هستند.

ابهام موارد خشونت جنسیتی در قوانین داخلی

نژاد بهرام خشونت جنسیتی را به انواع آزار و اذیت کلامی، رفتاری، خانگی، جسمی و جنسی تقسیم کرد و افزود: مصادیق این نوع خشونت‌های جنسی در قوانین داخلی تعریف خاصی ندارند و یا تعریف آن‌ها به قدری مبهم است که شکل جرم‌انگاری نداشته است. برداشته شد.

وی در عین حال گفت: ما نه تنها از نظر قوانین داخلی در تعریف موارد آزار و اذیت دچار ابهام هستیم، بلکه قربانیان خشونت جنسیتی تمایلی به حضور در دادگاه و روایت آزار و اذیت خود ندارند.

این فعال اجتماعی با تاکید بر اینکه بسیاری از خشونت ها در همه جوامع به مسائل فرهنگی برمی گردد و ما نیازمند پالایش فرهنگی هستیم، تاکید کرد: در عین حال اگرچه همه چیز را نمی توان با قانون حل کرد، اما قانون یکی از مصادیق پیشگیری از خشونت است. بنابراین، ما باید به ابهامات قانونی در تعریف موارد خشونت و آزار جنسیتی بپردازیم.

چرا زنان در مقابل آزار و اذیت ساکت می شوند؟

این فعال زنان معتقد است که از جمله دلایل سکوت زنان یا سایر قربانیان در برابر چنین آزار و اذیتی می توان به «خجالت» از اتفاقات رخ داده، «ترس» از متهم شدن به فراهم آوردن وسایل آزار و اذیت و خشونت و… اشاره کرد. از دست دادن “امتیاز اجتماعی” فعلی شماست.

نژاد بهرام تصریح کرد: در واقع بخشی از علت سکوت قربانیان خشونت به مسائل فرهنگی و عرفی، آداب و رسوم و مسائل آموزشی برمی گردد. به طوری که مردم نه تنها با فرد آزار دیده همدردی نمی کنند، بلکه قربانیان را نیز متهم می کنند و یا قربانیان از امتیازات فعلی خود که افراد غیرخشونت طلب دارند محروم می شوند و در نتیجه روایات این موضوع را ترجیح می دهند از آزار و اذیت در دادگاه خودداری کنید. جامعه این افراد به خصوص زنان را که مورد آزار قرار می گیرند، نمی پذیرد.

این فعال حوزه زنان همچنین به اهمیت آموزش اجتماعی و جنسیتی در خانواده ها در نحوه برخورد افراد با قربانیان خشونت اشاره کرد و گفت: گاهی آموزش های اجتماعی و جنسیتی در جامعه و خانواده به گونه ای است که افراد هر نوع اشتباهی را به یک جنسیت نسبت می دهند. . ، در مواجهه با زنان قربانی خشونت معتقدند که خود این زنان در ایجاد این آزار و اذیت نقش داشته اند.

به گفته وی، در شرایط کنونی بازنگری در اصول تربیتی درون خانواده ها و اصول آموزشی کتب درسی و دانشگاهی برای رفع این نگاه های تحقیرآمیز نسبت به زنان ضروری است.

نژادبهرام در پاسخ به این سوال که گاهی پس از روایت یک خشونت، زنان بدسرپرست متهم می شوند که چرا بعد از مدت ها این ماجرا را نقل می کنند، توضیح داد: زنان آزار دیده تاکنون سکوت کرده اند و زمان از آن حادثه خشونت آمیز می گذرد و اکنون آنها این حادثه را روایت می کنند. دارند داستان را تعریف می کنند و به موقع زبان باز نکرده اند.

این فعال حوزه زنان در پایان سخنان خود بر اهمیت گفتن و روایت قربانیان خشونت در افزایش آگاهی عمومی تاکید کرد و یادآور شد: روایت این زنان خشن می تواند باعث افزایش آگاهی و توجه مردم شود. به این معنا و افزایش توجه و آگاهی قانونگذار به موارد جرم و لزوم تدوین مجازات برای این موارد. جامعه باید بداند که روایت تجارب زنان خشن نباید موجب ضعف، بی توجهی و از دست دادن امتیازات اجتماعی این زنان شود. علاوه بر این، اصول تربیتی در خانواده ها باید تغییر کند و مادران باید به فرزندان خود بیاموزند که حقوق زنان در جامعه را بپذیرند. ضمناً در اصول تربیتی خود نباید امتیاز خاصی به مردان و پسران قائل شویم. نباید به زنان صبر و اطاعت و به مردان پرخاشگری و نافرمانی بیاموزیم زیرا این نوع تربیت به خشونت، بی ثباتی در روابط خانوادگی، بی ثباتی در روابط اجتماعی، افزایش تفاوت های جنسیتی، پرخاشگری و تنش و درگیری و بی اعتمادی شدید منجر می شود.

انتهای پیام